Luces que fulguran
Agárdanos a todos o día en que debamos converternos en luces que fulguran na néboa, soas, coa única ilusión de orientar as travesías, dende lonxe, de aqueles que han ser carne da nosa carne pola historia fóra. O tempo vainos convidando, andar de boi, a nos perdermos polo ronsel de popa _xa foron os días de aturar rexamente bategadas, pantocadas, vendavais – e as manobras van adoptando un ar preludial de recalada ou desembarco. Contra a dureza cruel, porén, deste destino que asexa inexorábel querendo convertelo todo en cinza, érguense maxestosos e puros tesouros labrados no recorrer dos días: ansias convictas de exemplaridade, desafiantes proclamas contra a submisión, risos e bicos frescos apañados nas bocas cálidas que máis quixemos, traballos, loitas, sacrificios que despregamos ilusos e teimudos sobre un lenzol de entregas en horas sen taxa para darmos iluminado un algo os escuros subterráneos en que se extravía por veces a vida ou para desvelarnos, intrépidos, rebeldes e únicos, teselas ata entón opacas da nosa identidade. E todo isto será o que quede, concluso pero firme, mentres camiñamos cara ao silencio repleto sabéndonos rumor incesante a borboriñar nos oídos do futuro, candea ou farol perpetuo na néboa en que han de se ver mergullados igualmente, noite e vida adiante, os argonautas que veñen incesantes atrás de nós. _Emilio Xosé Insua, 2015_ Publicado en Farol perpetuo na néboa. Luís Rei e a cultura marítima. Emilio Xosé Insua e Francisco Fernández Rei. Culturmar 2020.
